66. Selanik Uluslararası Film Festivali, sinema sanatına yaptığı katkılardan ötürü Fransız ve dünya sinemasının önemli ismi, aktris Isabelle Huppert’e Altın İskender Onur Ödülü’nü takdim etti. Festival süresince Huppert’in 15 filmi izleyiciyle buluşurken, oyuncunun “Sahne’den Ekran’a” başlıklı bir ustalık sınıfı gerçekleştirdiği ve Copacabana filmine kızı Lolita Chammah ile birlikte katıldığı duyuruldu.
Ustalık sınıfında Huppert, tiyatro ve sinemaya dair değerli deneyimlerini ve bilgilerini paylaştı. Etkinliğe moderatörlük yapan Yunan yazar ve şair Ersi Sotiropoulou, izleyicilere keyifli bir sunum sağladı. Selanik’e sıkça seyahat eden Huppert’in filmleri, festivalin vazgeçilmez unsurlarından biri haline gelmiş durumda. Üretken bir aktris olarak, canlandırdığı karakterlerle özdeşleştiğini belirten Huppert, birlikte çalıştığı yönetmenler nedeniyle kendini şanslı hissettiğini ifade etti ve toplu gösterimdeki filmlerin özel bir seçki olduğunu vurguladı.
BİLİNMEYENİ ARAYIŞ
Huppert, sık sık konfor alanını terk ettiğini ve kendini ilk kez oyuncu gibi hissettiği yapımın Macar filmi The Heiresses (Marta Meszaros, 1980) olduğunu dile getirdi. “Yurtdışında çalışmak harika. Böylece yabancı bir bölgenin parçası oluyorsunuz. Karmaşık karakterleri canlandırmak benim için hiç zor olmadı. Asıl zorluk, güvenmediğiniz bir yönetmenle çalışmak. Bu ilişkinin karşılıklı güvene dayanması gerek.” diyerek oyuncu ve yönetmen arasındaki ilişkiye dikkat çekti.
Eğer bir role bürünme vaktiniz yoksa, performans sırasında düşünmeyi bıraktığını söyleyen Huppert, çocukken babasının çektiği bir video ile kameranın önüne geçtiğini hatırlattı. “Tiyatro çoğunlukla hem fiziksel hem de zihinsel olarak yorucudur. Oyunculukta her hareket görünür, bu yüzden sürekli odaklanmak gerekir.” sözleriyle sahne deneyimlerine değindi. Claude Chabrol’ün The Ceremony (Seremoni/1995) ve Michael Haneke’nin Piyano Öğretmeni (2001) gibi eserleri örnek göstererek, “Bu filmlerde iyilik ve kötülük arasındaki mücadele, keskin bir şekilde ele alınmış.” dedi.
SINIRLARIN BULANIKLAŞMASI
Belirli bir oyunculuk tekniğine bağlı kalmadığını ifade eden Huppert, miras olarak aldığı bu yaklaşımın geçmişteki iyi ve kötü karakter algısının değiştiğine dikkat çekti. “Şimdilerde bu iki kavram arasındaki sınırlar giderek bulanıklaşıyor.” şeklinde düşüncelerini aktaran Huppert, aktörlerin özgürlük hissine sahip olmasının önemine vurgu yaparak, tek bir gelenekle sınırlı kalmanın yanlış olduğunu belirtti. Alfred Jarry’nin, tiyatroyu öldürme fikrinin kendisiyle örtüştüğünü açıkladı.
‘BAŞARISIZLIĞIN TÜM YÜKÜNÜ SIRTIMDA TAŞIYAMAM’
Michael Cimino’nun ‘Cennet’in Kapısı’ (Heaven’s Gate, 1980) filmindeki deneyimini “fantastik” olarak değerlendiren Huppert, bunun hem başarısı hem de başarısızlığıyla bilindiğini ifade etti. Gişede başarısız olsa da, kariyeri boyunca bu projenin kişisel, sert ve politik bir yorum barındıran bir auteur filmi olduğunu düşündüğünü belirtti. “Başarısızlık elbette ki beni etkiliyor çünkü filmleri izleyiciler için yapıyoruz, ben sadece bir oyuncuyum; başarısızlığın tüm yükünü sırtımda taşıyamam.” dedi. Kızı ile beraber oynadığı Copacabana (2010) için ise “Harika bir işbirliğiydi, kuşaklar arası iletişimsizliği derinlemesine yorumlayan keskin kenarları olan bir komedi.” ifadelerini kullandı.
